63. Shoot

-         Wie, że jestem z powrotem w mieście i chce się spotkać – powiedziałam Justinowi.

Chłopak wziął mój telefon, odebrał i włączył tryb głośnomówiący.

Orlando: Marissa?

Justin: Nie, tu Justin.

Orlando: Czemu odbierasz jej telefony?

Justin: Bo jestem jej chłopakiem i nie chcę, żebyś do niej wydzwaniał!

Orlando: Gówno mnie obchodzi, czego chcesz. Będę do niej dzwonił, kiedy będę chciał. To nie ma nic-

Justin: Ona nie chce z tobą rozmawiać! Nie chce mieć z tobą nic wspólnego. Podniosłeś na nią rękę i myślisz, że ma ochotę z tobą gadać?!

Justin stawał się czerwony. Potarłam jego plecy, żeby go uspokoić. Sięgnęłam po telefon, żeby coś powiedzieć, ale Justin mnie uprzedził i odszedł. Zeskoczyłam z lady i poszłam za nim.

Orlando: Zobaczę się z nią. Nie powstrzymasz mnie.

Justin: Przysięgam na Boga, jeśli się do niej zbliżysz, będziesz tego żałował.

Orlando: Gówno możesz mi zrobić.

Justin: Skopię ci tyłek gorzej, niż ostatni-

-         Justin, wystarczy – krzyknęłam i wyrwałam mu telefon

-         Jak długo do ciebie wydzwaniał? – wysłał mi spojrzenie.

-         To zaczęło się dzisiaj – spojrzałam na dół.

-         Czemu mi nie powiedziałaś?

-         To się właśnie stało, Justin!

-         Lepiej nie planuj spotkania się z nim – ostrzegał.

-         Czemu miałabym w ogóle chcieć go widzieć? – wzruszył ramionami.

-         Nie ufam mu.

-         Ja też nie – rzuciłam mój telefon na kanapę.

-         Rozpierdolę go – miał wyraz twarzy, jakiego nigdy nie widziałam.

-         Przestań, proszę – spojrzałam w inną stronę, żeby uniknąć jego wzroku.

-         Niech lepiej się do ciebie nie zbliża.

-         Okej, Justin!

-         Nie, to nie jest w porządku! Uderzył cię, a teraz chce cię zobaczyć! A potem co?! Co planuje zrobić, gdy cię spotka?! – krzyczał.

-         Nie wiem! Nie wiem! Nie chcę go widzieć. Nie chcę mieć z nim nic wspólnego, więc  przestań! Przestań na mnie krzyczeć!

Nagle Za wszedł do pokoju.

-         Ej, co się dzieje?

Zadzwonił ktoś do drzwi. Justin poszedł otworzyć i okazało się, że to nasze jedzenie.

-         Nic – usiadłam na kanapie.

-         Wyglądasz, jakbyś miała się zaraz rozpłakać, Ri – Za dołączył się.

-         Nic mi nie jest – odpowiedziałam i odgarnęłam włosy z twarzy.

Za przytaknął i odwrócił się do Justina.

-         Czy ja widzę jedzenie?!

-         Ta, chińskie – poinformował Justin.

Za zeskoczył z kanapy, a mój telefon zawibrował. Spojrzałam na Justina, który już patrzył na mnie. Chwyciłam go. Orlando. Wyszłam z pokoju i odebrałam.

Ja: Orlando, musisz przestać. Nie dzwoń do mnie więcej. Nie chcę cię widzieć i z tobą gadać. Zmieniam numer, więc zostaw mnie w spokoju.

Orlando: To brzmi, jakby Justin oplótł sobie ciebie wokół palca. Myślałem, że jesteś silniejsza.

Ja: Jestem z Justinem szczęśliwa, jak nigdy dotąd. Nie dzwoń więcej.

Orlando: Dalej nie wyrównaliśmy rachunków!

Rzuciłam słuchawką.

-         To był on, prawda? – usłyszałam Justina głos.

-         Mhmm – zerknęłam przez ramię. – Zmienię jutro numer – zapewniłam.

-         Kochanie, ufam ci. Nie ufam jemu i nie chcę, żeby cię skrzywdził. To wszystko – podszedł do mnie.

-         Wiem – oplotłam ramiona wokół jego szyi.

-         Mówiłem ci od początku, że zrobię wszystko, żeby cię chronić – zaczepił się mojej talii i pocałował w ramię.

-         Kocham cię, Justin.

-         Też cię kocham – ścisnął mnie.

-         Miażdżysz mnie – zachichotałam.

-         Chodźmy zjeść – pocałował mój policzek i puścił.

Weszliśmy do kuchni. Po tym, jak zjadłam zaczęłam wędrować po domu. Znalazłam salę gimnastyczną, więc postanowiłam porzucać trochę do kosza. Dźwięk odbijanej piłki i echo mnie uspokoił. Zrobiło się ostatnio nerwowo, więc dobrze było mieć trochę czasu dla siebie.

Cofnęłam się, odbiłam kilka razy piłką i wycelowałam do kosza. Podbiegłam, żeby ją złapać.

-         Zróbmy coś ciekawszego – zobaczyłam Justina, który cwaniacko się uśmiechał.

-         Co masz na myśli, szefie? – rzuciłam do niego.

-         Za każdym razem, gdy trafię… - rzucił piłkę, która przeszła przez kosz – ty zdejmujesz jedno ubranie – pobiegł po piłkę.

-         Poważnie?

-         Yup, co ty na to?

-         Zróbmy to. Powodzenia – zrobiłam krok w tył.

-         Panie przodem – podał mi piłkę.

-         Skąd chcesz, żebym rzuciła? – spytałam.

Justin podszedł do mnie od tyłu, chwycił za biodra i przesunął do tyłu.

-         Właśnie tu – powiedział.

Obrałam sobie cel i śmiało rzuciłam. Nic innego, jak cel. Podeszłam do Justina, po czym zrzuciłam jego czapkę.

-         Twoja kolej – przyprowadziłam piłkę i dałam mu ją. – Chcę cię tu – pokierowałam go.

Podszedł, a ja stanęłam przed nim.

-         Co robisz?

-         Rzuć piłką – powiedziałam.

Ustawił się odpowiednio, a ja zaczęłam się śmieć, gdy rzucał. Nie trafił. Wybuchłam śmiechem i poleciałam po piłkę.

-         To tak gramy?

-         Taaak – jęknęłam.

-         Chodź tu – rozkazał.

Zrobiłam, co mi kazał.

-         I rzuć – powiedział.

Przygotowałam się i rzuciłam, kiedy Justin uderzył mnie w tyłek. Piłka nie dotarła nawet do poręczy.

-         Justin! – krzyknęłam.

-         HA HA HA – przedrzeźniał się.

-         Rzucaj! – nakazałam.

Zrobił to i trafił. Cholera. Podszedł do mnie, a ja westchnęłam. Uśmiechnął się i zaczął tańczyć przede mną podczas ściągania mi koszulki, przez co zostałam w staniku. Justin podał mi piłkę.

-         Rzuć skądkolwiek.

-         Ok – podeszłam prosto pod kosz i trafiłam.

-         To za łatwe! – marudził.

-         Zdejmuj koszulkę!

Rozebrał się i rzucił ubranie na ziemię.

-         Lubię tę grę – uśmiechnęłam się.

Chłopak poszedł rzucić piłkę, ale podbiegłam i zablokowałam go. Chwyciłam ją, po czym trafiłam po raz kolejny.

-         Zdejmuj spodnie – kozłowałam.

-         Jaka sprytna – powiedział, rozpinając spodenki.

Postanowiłam podejść i mu pomóc. Ubranie opadło do jego kostek, ale zanim się zorientowałam Justin trzymał już piłkę. Podbiegł do kosza i rzucił.

-         To jakaś kpina – mruknęłam.

-         Chodź tu – stał pod ścianą.

Podeszłam, a on odpiął moje spodnie. Trzymał mnie za talię, żeby mi pomóc.

-         Oszukiwałeś – odepchnęłam go zabawnie.

-         Nie umiesz przegrywać – oparł mnie o ścianę.

-         Ja wygrywam, o czym ty mówisz?

-         Myślę, że jednak ja – chwycił mnie za nogi i oplótł je wokół swojej talii.

-         Nie w- przeszkodził mi buziak. 

Justin przesunął mnie bliżej i pogłębił nasz pocałunek. Chwyciłam w dłonie jego twarz, a on chwycił mocniej moje uda, na co jęknęłam. 
_________________________
Hej! :D
Napiszcie, czy Wam się spodobał rozdział, bo to bardzo motywuje. Może być krytyka, Wasz nick na tt, cokolwiek. 
Wstawiam nowe rozdziały w każdą niedzielę. 
Zapraszam do obserwowania na twitterze @BodyRockPL 
Jeśli wygodniej Ci czytać na wattpadzie to tu <LINK>.
Zapraszam na nowe tłumaczenie, które tłumaczę wraz z 6 innymi dziewczynami z twittera KLIK  
Do następnej! :D
PS: Postanowiłam, że szablonu nie zmieniam, bo i tak za ok. miesiąc kończę tłumaczenie tego ff!