Adres drugiej części BR

http://pl-bodyrock2.blogspot.com/ 

72. Be Safe [OSTATNI]

Czytaj notkę pod rozdziałem!

_______________

-         Halo? – odebrałam telefon.

-         Kiedy wracasz do domu?

-         Do domu? – uśmiechnęłam się.

-         Tak, babe – potwierdził.

-         Już jestem – wchodziłam po schodach.

-         Pospiesz się, tęsknię – powiedział.

Skończyłam rozmowę i weszłam do pokoju.

-         Nie było mnie krótko – podeszłam do Justina i pocałowałam go.

-         Nie wiedziałem, gdzie poszłaś. Nie odbierałaś telefonów, ani nic. Martwiłem się – przyznał.

-         Przepraszam za to – poszłam do szafy i wzięłam jedną koszulkę Justina.

-         Gdzie byłaś? – spytał.

-         Musiałam się czymś zająć.

-         Czym?

-         Sprawiłam wizytę Orlando – założyłam koszulkę, po czym poprawiłam włosy i odwróciłam się do Justina.

-         Co?! – wrzasnął.

Ugryzłam się w policzek.

-         Musiałam! Wiedziałam, że jakbym ci powiedziała wcześniej, to byś mnie powstrzymywał. Zrobiłeś dzisiaj swoje, więc ja też.

Justin przesunął się z dala ode mnie.

-         Musiałam się upewnić, że się nie odegra. Nie zrobi tego i zawarliśmy rozejm.

-         Czemu nie mogłaś tego zostawić?

-         Z tego samego powodu, dla którego ty nie mogłeś. Szukałam cię dzisiaj! – odpowiedziałam.

-         To co innego! Poszłaś tam sama, mógł cię skrzywdzić! – wstał.

-         Ale mnie nie skrzywdził! April też tam była.

-         Myślisz, że ją obchodzisz? Ma na ciebie wylane tak samo, jak on!

-         To wszystko się dzieje przeze mnie. Musiałam sama rozwiązać ten problem – potrząsnęłam lekko głową.

-         Igrasz z ogniem, Ri. Nie wiemy, do czego ten człowiek jest zdolny.

-         Chcę po prostu z tym skończyć. To męczące – usiadłam na łóżku.

-         Kochanie, wiem, ale w rzeczywistości ten gościu jest szalony. Czekaj, czemu nie zamierza się zemścić?

-         Powiedział, że nie jest kablem – wtargnęłam pod kołdrę.

-         Taa, tylko damskim bokserem – powiedział sarkastycznie.

Głos, który słyszałam, stojąc pod drzwiami Orlando, dzwonił w moich uszach. To zaczynało się na mnie odbijać.

-         Ri? – Justin wyrwał mnie z oszołomienia. – Wszystko dobrze? – kontynuował.

-         Um, możesz mnie przytulić? – spojrzałam na niego.

Chłopak wstał, podchodząc do mnie szybko. Oplotłam ramię wokół jego szyi i oparłam głowę o jego klatkę piersiową.

-         Próbujesz być silna, ale nie radzisz sobie z tym. Wszystko będzie dobrze.

-         Szczerze, nie wiem, jak się czuję. Jestem bezradna – wyznałam.

Justin chwycił mnie mocniej.

-         Zawsze będę się o ciebie troszczył, nawet jak nie będę miał cię w zasięgu wzroku – bawił się moimi włosami.

-         Dobrze, potrzebuję tego – pomyślałam.

-         Kocham cię.

-         A ja ciebie – powiedział.

Wtuliłam się w jego klatę, po czym zasnęłam.

Kilka dni później wyjeżdżaliśmy z powrotem w trasę. Orlando nie dawał żadnych znaków, co uznałam za wielkie błogosławieństwo, bo wcześniej czułam się przez to strasznie.

-    Babe, skończyłaś się pakować?

-         Taa, prawie. Daj mi sekundę.

-         Nasz samolot odlatuje za godzinę.

-         Będę tam na czas – powiedziałam, rzucając torby na hol.

Wróciłam do pokoju i rozglądnęłam się, czy czegoś nie zapomniałam. Znalazłam kluczyki do samochodu na szafie.

-         Justin, muszę jechać do Scott’a! – krzyknęłam, bo chłopak był w innym pokoju.

-         Co? Czemu?!

-         Muszę odstawić mój samochód! – odpowiedziałam.

-         Cholera, czemu nie zrobiłaś tego wczoraj?

-         Nie pomyślałam – wzruszyłam ramionami. – Zrobię to teraz i spotkamy się na lotnisku – pocałowałam go w policzek i chwyciłam swoje torby.

-         Jedź bezpiecznie! – zawołał.

-         Postaram się – zażartowałam i zeszłam po schodach.

Wyszłam z domu, po czym zadzwoniłam do Scott’a.

-         Hej Scott, tu Ri. Przyjadę zaraz odstawić samochód. Możesz odwieść mnie na lotnisko? Nasz samolot wylatuje za mniej, niż godzinę.

-         Pewnie, nie ma problemu. Właśnie wracam do domu, zaraz będę.

-         Ok, dzięki.

-         Do zobaczenia później – zakończył rozmowę.

Wpakowałam walizki do bagażnika i wskoczyłam do samochodu. Nie chciałam się spóźnić na samolot. Chciałam się w końcu stąd wydostać.

Minęło kilka minut, a ja dotarłam do domu Scott’a. Jego samochód stał na podjeździe. Zaparkowałam koło niego, po czym wyjęłam telefon, żeby do niego zadzwonić, ale gdy się rozejrzałam, już szedł w moją stronę.

-         Hej, gotowa na rundę drugą?

-         Bardziej, niż gotowa – przyznałam.

-         To chodźmy, mamy 40 minut – wyjął torby z mojego bagażnika i włożył do swojego.

Weszliśmy do samochodu i od razu ruszyliśmy, nie marnując czasu.

-         Dziękuję za wszystko – powiedziałam.

-         Dziękujesz mi teraz za każdym razem, gdy się spotykamy – zaśmiał się.

-         Chcę ci pokazać, jak bardzo jestem wdzięczna – zaśmiałam się z nim.

-         Cóż, nie ma problemu – uśmiechnął się.

-         Tak się cieszę, że wracam w trasę i się stąd wydostanę. Było ciężko przez ostatnie dni – poprawiłam się na moim fotelu.

-         Wyobrażam sobie. Już niedługo będziesz robiła to, co kochasz – powiedział.

-         W końcu – wyszczerzyłam zęby.

Mój uśmiech zniknął, kiedy zobaczyłam samochód, jadący prosto na nas.

-         SCOTT, UWAŻAJ! – auto gwałtownie skręciło.

Krzyknęłam, a dźwięk zbijającej się szyby i uderzającego metalu obijał się o moje uszy. Nagle widziałam ciemność.

-         Kochanie? Ri, proszę, obudź się – usłyszałam szlochanie.

Moje ciężkie powieki utrudniły mi zobaczenie osoby, która mnie wołała. Ktoś chwycił moją rękę, więc ją ścisnęłam.

-         Jest przytomna!

-         Zawołajcie lekarza, szybko! – usłyszałam głos chłopaka. – Kochanie, otwórz oczy.

Czemu do mnie mówił? Rozwarłam powieki, po czym zobaczyłam szlochającego mężczyznę. Uderzył mnie lekko w policzek.

-         Wszystko dobrze, kochanie. Jestem z tobą – jego kojący dotyk zrelaksował mnie.

Zamknęłam ponownie oczy. Moja głowa pulsowała, więc chwyciłam się za nią i spróbowałam wstać.

-         Nie wysilaj się – usłyszałam inny głos.

Położyłam się z powrotem i usiłowałam ponownie otworzyć oczy.

-         Co się stało? – wymamrotałam.

-         Miałaś wypadek samochodowy – zobaczyłam faceta w szoku. Westchnęłam.

-         Wszystko ze mną dobrze? – spytałam słabo.

-         Miałaś wstrząs mózgu… - powiedział. – Jesteś cała potłuczona i masz złamaną nogę – skończył.

Zakryłam twarz, szlochając.

-         Jak będę tańczyć?!

-         Będziesz w stanie tańczyć za 6 tygodni – powiedział doktor.

-         Jutro występuję – zaczęłam płakać.

W sali można było słyszeć szepty, ale byłam za słaba, żeby odwrócić głowę. Mój wzrok dalej był rozmazany. Lekarz odkaszlnął.

-         Marissa, zadam ci kilka pytań, okej? – zamknęłam oczy i słabo pokiwałam głową. – Jak się dokładnie nazywasz?

-         Marissa Sophia Small – odpowiedziałam.

-         Ile masz lat?

-         19.

-         Dobrze, dobrze – usłyszałam kilka szeptów.

-         Twój numer telefonu?

-         (555) 556-8375

-         To jej stary numer! – ktoś powiedział.

-         Jak się nazywa twój menadżer?

-         Scott Deel.

-         A twój chłopak?

-         Orlando Rodriguez – odpowiedziałam.

Po mojej odpowiedzi usłyszałam kilka „nie” i szlochów. 
___________________________________
KONIEC CZĘŚCI PIERWSZEJ BODY ROCK
Dziękuję wszystkim za czytanie, komentowanie, wspieranie mnie. To było super przeżycie tłumaczyć to fanfiction. Wiele się nauczyłam, co można zaobserwować, czytając początkowe rozdziały i ostatnie. <<Tu możecie zobaczyć tłumaczenie z mojej perspektywy>>
A teraz... Czy będę tłumaczyła drugą serię? BĘDĘ! Ale jest jedno ale XD Jestem w 3 gim., co równa się z egzaminami i wybieraniem liceum. Chcę, żeby kolejna seria była porządnie dopracowana, żeby nie było dużo błędów, chcę popracować trochę nad nimi, więc zacznę publikować drugą serię dopiero w wakacje. Zmieni się adres bloga, więc o pierwszym rozdziale poinformuję tych, którzy teraz są informowani. 
Jeszcze raz dziękuję i do zobaczenia 28. czerwca!
PS: Zapraszajcie znajomych na tego bloga, ja i tak będę tu zaglądała, sprawdzała statystyki i czytała komentarze :D