33. Wet?

 PROSZĘ, PRZECZYTAJ TO!

DZIĘKUJĘ ZA 10K WEJŚĆ :D
- Zwracajcie mi uwagę, jak zauważycie jakieś błędy, bo chcę pisać co raz lepiej :) 

- Jeśli chcesz, żebym Cię informowała to napisz w komentarzu albo na twitterze.
*Założyłam ask'a, więc jak coś, to tu zadawajcie pytania: http://ask.fm/FolllowMeJB

- Mogłabyś polecić to tłumaczenie znajomym albo komuś na tt?
SKOMENTUJ!

 --------------------------------------------

33. Wet?

* Ja, Marissa, biorę sobie Ciebie, Justina za męża i ślubuję Ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską oraz, że Cię nie opuszczę aż do śmierci…

-         Mokra? *

-         Ri, Marissa?… MARISSA?!

Szybko otworzyłam oczy. Wzdrygnęłam się, gdy zobaczyłam Justina twarz. Rozejrzałam się od prawej do lewej, próbując ogarnąć, gdzie jestem. Leżałam w kałuży. Podniosłam się, a moja głowa była ciężka.

-         O mój Boże! Ja krwawię! – dotknęłam swoich wilgotnych włosów.

-         Nie, ale zemdlałaś. Wszystko okej? – zapytał Justin. Spojrzałam dookoła, a potem na moje ciuchy.

-         Czemu jestem mokra? – odwróciłam się do postaci stojących nade mną.

Zobaczyłam Sammie z pustą butelką wody. Popatrzyłam na nią. Uśmiechnęła się. Justin wystawił do mnie rękę i pomógł mi wstać.

-         Dobrze się czujesz? Co się stało? – zapytał.

-         Nie pamiętam…

-         Co pamiętasz ostatniego? – spojrzałam w dół na moje mokre ubrania.

-         Um… Zostawiasz mnie, a ja idę po wodę. To tyle.

-         Potrzebujesz iść do szpitala? Boli cię głowa?

-         Jest w porządku. – potarłam głowę.

-         Ile palców pokazuję? – Justin uniósł 3 palce. Odgarnęłam je sprzed mojej twarzy.

-         Justin, czuję się dobrze. – powtórzyłam.

-         Ile palców pokazuję? – pokazał ręce przed moją twarzą.

-         PRZESTANIESZ?! – uderzyłam go w ręce.

-         Z nią okej. – zaśmiał się. – Chodźmy zmienić ci ciuchy. – chwycił moją rękę i poprowadził do przebieralni. – Załóż to. – rzucił mi jedną z jego bluz dresowych. Złapałam i popatrzyłam na nią.

-         Wyjdź, żebym mogła się przebrać. – kazałam.

-         Czemu?

-         Bo to nie jest klub ze striptizem.

Justin zrobił kapryśną minę i wyszedł z pokoju. Chwyciłam za końce koszulki i przeciągnęłam przez głowę. Nagle usłyszałam, jak otwierają się drzwi. Zakryłam koszulką klatkę piersiową. Stałam tak podczas, gdy Justin umieścił ręce na oczach.

-         JUST-

-         Nie widziałem niczego! Przysięgam.

-         Co tu robisz?! – usłyszałam walnięcia w drzwi.

-         Fani dostali się za scenę! – założyłam jego bluzę i usiadłam na kanapie.

-         Widzę, że podglądasz, Justin. – westchnęłam.

Justin opuścił rękę i uśmiechnął się cwaniacko. Wywróciłam oczami i zdjęłam wsuwki z włosów, pozwalając im opaść na ramiona.

-         Nie widziałem niczego. – Justin powtórzył.

-         Jeśli niczego nie widziałeś, to po co tu dalej stoisz?

-         Bo to było dziwne.

-         Dziwne, jeśli coś zobaczyłeś.

-         Widziałem tatuaż. – przyznał.

Spojrzałam na coś z dala od niego. Mój tatuaż jest pod prawą piersią. Więc to oznacza, że widział moje piersi. Jezus, muszę się stąd wynieść.

Usiadłam obok zlewu.

-         Co tam jest napisane? – spytał.

Mój wzrok spotkał się z jego.

-         „Niezłamana” – ugryzłam się w policzek.

-         Widziałem twoje rany. – spuścił głowę. – Co się stało?

-         Justin, proszę cię…

-         Okej. Powiesz, jak będziesz gotowa. – pokój opanowała cisza.

-         Stałam się dzisiaj taka przytłoczona. – zaczęłam. – Robię się uczuciowa i miałam mnóstwo myśli i uczuć w mojej głowie. Zemdlałam, ale uwielbiam, co dla mnie zrobiłeś. – chwyciłam go za rękę.

-         Wiele dla mnie znaczysz. Wiesz o tym. – ścisnął moją rękę.

-         Wiem, że znamy się dopiero miesiąc, ale… nigdy nie czułam się przy nikim innym tak, jak przy tobie. – wyznałam.

-         Jak bardzo? – wbił we mnie wzrok.

Tak bardzo, że nie chcę być z nikim innym… - spojrzałam na nasze ręce.