16. I Care.

Dzień dobry! :)
Przepraszam, że tak późno dodaję rozdział i na dodatek tylko jeden, ale nie dałam rady w tym tygodniu. Ten rozdział był trudny do przetłumaczenia i długi. 
Mam nadzieję, że chociaż ten Wam się spodoba!
Zwracajcie mi uwagi, jak zauważycie jakieś błędy, bo chcę pisać co raz lepiej :)
 - Jeśli chcesz, żebym Cię informowała to napisz w komentarzu, albo na twitterze.
- Następne dwa rozdziały w czwartek/piątek.
- Autorka, tłumaczenie i oryginał w zakładce " kontakt"
SKOMENTUJ!

________________________________

-         Nie wierzę, że on ją bił! Zasługuje na znacznie więcej, niż tylko to, co przed chwilą mu się dostało. – usłyszałam Justina z holu. Wydawał się bardzo zmartwiony. Oczywiście po tym, co się stało, ale trochę bałam się mu sprzeciwić.

Powoli podeszłam do drzwi w nieubłaganej ciszy.

-         Chciałbym, żeby miała wystarczająco odwagi, żeby o tym ze mną pogadać.

-         Pewnie była bardzo przestraszona, Justin. – usłyszałam inny głos.

Podeszłam do drzwi jeszcze bliżej, żeby podsłuchać rozmowę. Stara, drewniana podłoga skrzypnęła, gdy na niej stanęłam. Zamknęłam oczy, mając nadzieję, że nikt nie usłyszał tego odgłosu.

-         Marissa? – zawołał Justin.

Przeklęłam siebie.

-         Rissa, to ty? – weszłam do pokoju.

-         Tak. – Justin spojrzał na mnie.

-         Rob, Devin, możecie dać nam minutę? – Justin spojrzał w podłogę.

-         Jasne. – opuścili salę, zostawiając mnie i Justina samych.

Zamknęłam po nich drzwi.

-         Wszystko w porządku? – spytałam.

-         Ja powinienem o to spytać. – dalej trzymał głowę spuszczoną. Przełknęłam ślinę.

-         Nie chciałam, żeby do tego doszło. Sprawa wymknęła się spod kontroli. – Justin spojrzał w moim kierunku.

-         To nie twoja wina. To ty jesteś ofiarą. – przeczesałam włosy.

-         Nie jestem. Nie jestem ofiarą. Nie chcę, żebyś mi współczuł.

Oparł swoje łokcie na kolanach i odwrócił ode mnie wzrok.

-         Nie o to mi chodziło. Miałem na myśli to, że ty jesteś ofiarą przemocy do-

-         Wiem.. Nie chciałam go bronić. Ja tylk-

-         Dalej cię bronię.. bo nie ufasz nikomu.

Moje serce zaczęło bić mocniej.

-         Rozumiem. – kontynuował. Była cisza. Usiadłam na krześle obok niego.

-         Dziękuję, że bronisz mojej strony.

-         Każdy by tak zrobił. – spojrzał przez okno.

Oparłam się o krzesło i wzięłam głęboki wdech.

-         Spoliczkował mnie i popchnął na szafę. – wyznałam. Justin w końcu na mnie spojrzał. Zerknęłam na moje stopy.

-         Oskarżył mnie, że go zdradziłam… z tobą. Wkurzyło mnie to, że mógłby mnie w ogóle o takie coś oskarżyć. Kiedyś on mnie zdradził, więc „wróciłam do przeszłości” i przypomniał mu o tym. Powiedział, że mam się zamknąć, ale tego nie zrobiłam. I tak, dlatego jestem cała posiniaczona. – szybko zamknęłam oczy, zanim wyleciały z nich łzy.

Justin potarł moje kolano.

-         Żałuję, że nie mogłaś mi tego powiedzieć.

-         Nie chciałam, żeby ktokolwiek o tym wiedział. Nie potrzebowałam nikogo współczucia.

-         Nawet jeśli, to powinnaś umieć z kimś o tym porozmawiać. Nie powinnaś trzymać tego i z pewnością bać się swojego chłopaka.

-         Chciałabym mieć z kim o tym porozmawiać i komuś ufać. Jak już się otwieram, zawsze ktoś mnie zawodzi. Mam tylko siebie. Tylko ja mam głowę na karku, Justin. – powiedziałam sfrustrowana.

-         Zobacz… - uśmiechnął się do mnie. Zrobiło mi się gorąco.

-         Co?

-         Teraz się otwierasz… - dalej się uśmiechał.

-         Ohhh. Zgaduję, że tak.

-         Bądź trochę mniej podejrzliwa. Chociaż trochę, dla mnie. – spojrzał mi w oczy.

-         Justin… - zapadł mi się głos.

-         Proszę. – błagał.

-         Nie wiem, czy umiem.

-         Kupię twoje zaufanie. Nie spodziewam się, że od razu się otworzysz. Potrzebujesz kogoś, kto będzie dla ciebie zawsze.

-         Mam nadzieję, że nie robisz tego z litości. – spojrzałam surowo w jego oczy.

-         Robię to, bo się troszczę i może to ja będę niedługo potrzebował porozmawiać. Będziesz wtedy dla mnie?

-         Tak. – odpowiedziała.

Zapadła cisza.

-         Skopałeś mu tyłek. – starałam się rozluźnić atmosferę. Justin się zaśmiał. – Dziękuję jeszcze raz. Jesteś jakby moim bohaterem. – uśmiechnęłam się do niego.

-         Do usług. Mógłbym zrobić to jeszcze raz. Nie pozwolę cię skrzywdzić ponownie.

-         Nie możesz mi tego obiecać.

-         Zrobię, co będę mógł. – Justin powiedział szczerze.

Nagle jakiś płyn wyleciał z Justina ust, zabierając moją uwagę. Przytrzymałam kciukiem jego ranę.

-         Justin, twoje usta krwawią. - dotknął ich.

-         Cholera, nie zdałem sobie nawet z tego sprawy. Jest bardzo źle?

Odchyliłam się, próbując lepiej zobaczyć ranę. Poczułam jego oddech na moich ustach. Spojrzałam w jego oczy i odchyliłam się, kiedy zdałam sobie sprawę, jak blisko jego byłam.

-         Nie jest tak źle.

Spojrzałam na jego usta. Oblizał je. Z powrotem zerknęłam na jego oczy.

-         Jesteś wampirem? – zażartowałam.

-         Jeśli bym był, nie myślisz, że zassałbym się teraz w twojej szyi? – zadrwił. Rozbawiona wywróciłam oczami.

Chodźmy to oczyścić.